Het Oudgriekse woord ‘mythe’ betekent ‘woord’. Het gesproken woord, toen het nog niet genoteerd werd. Daarom is een mythe nu nog steeds een vertelling, een legende, een raadsel, een fabel, een misvatting, een leugen en een illusie.

De Mythe is een eigengereide, eigentijdse versie van het Oidipousverhaal. Twee acteurs. Een koning en een koningin. Zij beleven hun laatste uren. Samen met hun getrouwen, hun muzikanten. Ergens in een kelder, een bunker, een kerker. Een laatste maal overlopen en beleven ze het verhaal van hun eigen ondergang. Met stapels dossiers, getuigenissen en bewijsmateriaal. Op papier, op videotape, op band, op film …

Hoe is dit kunnen gebeuren? Wie en wat is te vertrouwen? Zijn het verzinsels? Valse verklaringen? Deepfake? Valsheid in geschrifte? Met voorbedachte rade? In wiens leugen leven wij met zijn allen? Zijn we blind?

De liefde is blind. De haat ook.

Het is de reconstructie van hoe een geschiedenis faliekant uitdraait. Omdat het verleden weer maar eens het heden inhaalt. Wereldleiders die zich terugtrekken in onderaardse gangen, tunnels, bunkers en paleizen om van daaruit te dicteren hoe de ideale wereld er uit moet zien. Ze zien zichzelf als redder van een volk, van een natie, terwijl ze zelf de kiem van het kwaad zijn. Het volk gaat ten onder en voedt zo zijn eigen pest. Medeplichtig door het grote zwijgen. De Mythe is een oeroud spannend verhaal, een whodunit, vol raadsels, cliffhangers, en onverwachte wendingen. Er is zelfs een ontknoping.

Het verhaal is een mythe.